تحقیق
تخصیص بهینه منابع مالی یکی از مهمترین اقدامات در حوزه سرمایهگذاری است که بهجرئت میتوان گفت نتیجه نهایی همه تلاشهای مدیریت سرمایهگذاری در این مرحله نمود پیدا میکند. سرمایهگذاران چه در سطح خرد و چه در سطح نهادی همیشه به دنبال این هستند که منابع مالی محدود در اختیار خود را با رعایت اصول مدیریت سرمایهگذاری، بهصورت بهینه به گزینههای مختلف سرمایهگذاری اختصاص دهند. در بازاری که منابع مالی محدود بهصورت مناسب به گزینههای سرمایهگذاری تخصیص مییابد، سرمایهگذاران از اطمینان نسبی برای سرمایهگذاری برخوردارند و سازوکارهای بازار هم به سمت کارایی حرکت میکند. متأسفانه یکی از مشکلات عمدهای که بازار سرمایه اکثر کشورهای دارای اقتصاد نوظهور با آن مواجه هستند، مناسب نبودن تخصیص منابع مالی است. در حال حاضر بازار سرمایه ایران هم دارای چنین وضعیتی است. رفع چنین مشکلی، مستلزم شناخت فرصتهای مناسب سرمایهگذاری با استفاده از ابزارهایی با دقت بیشتر برای پیشبینی متغیرهای ضروری تصمیمگیری است. اکثر اوقات عدم موفقیت سرمایهگذاران در بازار سرمایه، معلول ناتوانی آنها در انجام پیشبینیهای مناسب از متغیرهای مربوطه است.
مشکل اصلی موردتوجه در این تحقیق این بوده که گاهی مدیران اقدام به سرمایهگذاریهای بیشازاندازه در موجودیهای شرکتها مینمایند که باعث بروز مسائلی ازجمله کاهش وجه نقد نگهداری شده در شرکت میشود و میتواند منجر به بروز مسئله نمایندگی و کاهش توان مالی شرکت در انتخاب تصمیم گیرهای مختلف نیز بشود. موجودیهای شرکتها یکی دیگر از عوامل حساس و مهم در جهت پیشبرد اهداف بلندمدت و کوتاهمدت شرکتها میباشد. تغییرات در سطح موجودیها به نحوی در ارتباط با کاهش یا افزایش نقدینگی شرکت و فروش شرکتها است، بنابراین افزایش و کاهش فروش شرکتها بهنوعی به توان مالی شرکتها در ارتباط میباشد.
یکی از جنبههای ابهام این تحقیق این است که چنانچه با استفاده از ابزارها و یا مدلهای مناسب بتوانیم متغیرهای ضروری تصمیمگیری را با دقت بیشتری محاسبه کنیم، آیا میتوان منابع مالی را بهگونهای مناسبتر هدایت کرد و بازار میتواند در جهت کارایی حرکت کند. ابزارهای اندازهگیری ریسک که تابهحال مورداستفاده سرمایهگذاران بوده است، با توجه به محدودیتهایی که هم ازنظر تئوریکی و هم ازنظر عملی دارند، نتوانستهاند ریسک را آنچنانکه در دنیای واقعی هست مورد
فرم در حال بارگذاری ...