کسب موفقیت در بسیاری از ورزش‌ها به توان انفجاری و قدرت عضلانی ورزشکاران بستگی دارد. در پرش‌ها، پرتاب‌ها، دومیدانی و دیگر فعالیت‌ها ورزشکاران باید قادر باشند که از قدرت و سرعت به صورت مؤثری استفاده کنند، چرا که افزایش توان در بین ورزشکاران احتمالاً عملکرد ورزشی آنان را بهبود می‌دهد. توان انفجاری پا به صورت کلی و اجرای پرش عمودی به صورت ویژه به عنوان عناصر مهمی در اجرای ورشکاران و همچنین در انجام فعالیت‌های روزانه آنان محسوب گردد (چو، 1993). از طرفی در بسیاری از ورزش‌ها، به ویژه ورزش‌های تیمی و راکتی، توانایی تغییر سریع جهت و پاسخ به محرک‌های مختلف یکی از عوامل موفقیت در اجرا است.
پروش اندام رشته‌ای است که در آن ویژگی‌های حرکتی تنوع زیادی ندارد و قدرت بعنوان فاکتور اصلی در نظر گرفته میشود. ورزشکاران این رشته برتری بارزی در کاهش آسیب و پایداری عمومی دارند زیرا در بحث قدرت تقریبا سرعت وجود ندارد و اهمیتی ندارد که وزنه با چه سرعتی جابه‌جا میشود. ورزشکاران پرورش‌اندام سعی می‌کنند با افزایش حجم عضلانی که ناشی از افزایش سطح مقطع تارچه‌های انقباضی است به قدرت بیشتر نایل شوند. تمرینات مربوط به قدرت با وزنه‌های خیلی سنگین و تکرار کم بهتر اجرا می‌شوند بطوریکه مقدار وزنه باید به اندازه کافی سنگین باشد تا باعث سازگاری شود. تمرینات مقاومتی با وزنه توان برونده نیروی عضلانی را با افزایش سطح مقطع عضلانی و فراخوانی واحدهای حرکتی بالاببرد. بعضی ورزشکاران انواع تمرینات قدرتی را با بعضی روش‌های تمرینی دیگر ترکیب می‌کنند. از جمله این تمرینات، تمرینات پلایومتریک است. تمرینات پلایومتریک، تسهل سیستم عصبی عضلانی است که منجر به انتقال سریع از انقباض برون‌گرا و درون‌نگرا شود. این سازگاری‌های عصبی منجر به فراخوانی واحدهای حرکتی بیشتر، بکارگیری انتخابی واحدهای حرکتی در عضلات موافق و انقباض همزمان عضلات کمکی میشود(کاتلین و همکاران، 2004).
مقایسه تمرینات پلایومتریک با تمرینات با وزنه نتایج بحث بر انگیزی ایجاد کرده و به نظر می‌رسد محققان توافقی در مورد موثر بودن نسبی تمرین پلایوتمریک در مقایسه با تمرین با وزنه و یا ترکیب این دو در بهبود قالب توان انفجاری و یا دیگر فاکتورهای آمادگی جسمانی ندارد. در تحقیق حاضر، پژوهشگر به دنبال این موضوع است تا تاثیر هر یک از انواع تمرینات پلایومتریک، مقاومتی با وزنه و ترکیب پلایومتریک با وزنه بر متغیرهای توان انفجاری و چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام را بررسی کند. با توجه به این مسئله، پژوهشگر قصد دارد تاثیر شش هفته سه روش تمرینی پلایومتریک، مقاومتی با وزنه و ترکیب پلایومتریک با وزنه بر روی فاکتورهای توان بی‌هوازی و چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام شهرستان گرگان را مقایسه کند.
1-3- ضرورت و اهمیت
دامنه ی استفاده از روش‌های مختلف تمرینی در ورزش بسیار گسترده است و استفاده از هر شیوه‌ی تمرینی اطلاعات خاص مربوط به آن را می‌طلبد و هر یک از روش‌های تمرینی برای تقویت فاکتورهای خاصی به کار گرفته میشود. متاسفانه اغلب مشاهده شود که بعضی از مربیان بدون توجه به میزان کارآمدی و قابلیت اثر بخشی تمرین، نسبت به تجویز آن برنامه اقدام می‌کنند. از جمله این برنامه‌های تمرین ناموفق می‌توان به فعالیت‌هایی که زمان نقش مهمی در آن دارد، اشاره کرد.
اجرای هر فعالیتی در حداقل زمان همواره مورد توجه بشر بوده است. توان، از مهمترین عوامل آمادگی جسمانی است که در اغلب رشته‌ها نقش مهمی را ایفا می‌کند. بسیاری از ورزش‌های انفرادی و تیمی که در آنها به پریدن، ضربه زدن و سرعت نیاز است، به میزان زیادی به توان انفجاری پا بستگی دارد (آروین، 1377). در نتیجه در دهه‌های گذشته تلاش مربیان و محققان بر تعیین مکانیزم‌های تمرینی مناسب برای بهبود توان پا و اجرای ورزشکاران تمرکز یافته است. به احتمال زیاد دو شیوه‌ی تمرینی با وزنه و پلایومتریک بر عوامل حرکتی و جسمانی موثر است ولی در مورد این موضوع که کدام روش بر بهبود فاکتورهایی همچون توان و قدرت مفیدتر است ابهاماتی وجود دارد و همچنین این مسئله که آیا تمرین ترکیبی پلایومتریک – با وزنه تواند نسبت به هر کدام به تنهایی مفیدتر باشد جای بحث و بررسی دارد و این موضوعی است که برای ورزشکاران و مربیان قابل بحث است. در صورت روشن شدن این مطلب، ورزشکاران می‌توانند در زمان کمتر و با صرف هزینه و انرژی کمتر به نتیجه دلخواه درست یابند (پارسا، 1377).
از طرفی، با توجه به نوع تمریناتی که ورزشکاران پرورش‌اندام انجام می‌دهند و سازگاری‌های بوجود آمده در این ورزشکاران در نتیجه تمرینات طولانی مدت، بررسی اثرات تمرینات پلایومتریک و تمرینات مقاومتی با وزنه و فاکتورهای آمادگی جسمانی موضوع جالبی است. مسأله قابل توجه دیگر آن است که هر یک از برنامه‌های تمرینی نیاز به امکانات ویژه ای دارد. بنابراین به دلیل کمبود امکانات و تجهیزات پیشرفته در سالن‌های ورزشی، استفاده از تمرینات پلایومتریک تواند روشی مناسب و جایگزین برای مربیان و معلمین ورزش باشد. مروری بر پژوهش‌های انجام شده نشان می‌دهد که مطالعات کمی بر ورزشکاران پرورش‌اندام صورت گرفته است و در نتیجه محقق بر آن شد که تاثیر این برنامه‌های منتخب را بر این ورزشکاران بررسی کند.
1-4- اهداف تحقیق
1-4-1- هدف کلی
مقایسه تاثیر سه روش تمرینی منتخب پلایومتریک، مقاومتی با وزنه و ترکیبی پلامتریک با وزنه بر توان انفجاری و چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام
1-4-2- اهداف توصیفی
1- توصیف ویژگی‌های فردی ورزشکاران پرورش‌اندام
2- توصیف توان بی‌هوازی ورزشکاران پرورش‌اندام
3- توصیف چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام
1-4-3- اهداف اختصاصی
- تعیین اثر تمرینات پلایومتریک بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام
- تعیین اثر تمرینات منتخب مقاومتی با وزنه بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام
- تعیین اثر تمرینات منتخب ترکیبی پلایومتریک – مقاومتی با وزنه بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام
- مقایسه تاثیرات تمرینات پلایومتریک، مقاومتی با وزنه و ترکیبی پلایومتریک- با وزنه بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام
- تعیین اثر تمرینات پلایومتریک بر چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام
- تعیین اثر تمرینات منتخب مقاومتی با وزنه بر چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام
- تعیین اثر تمرینات ترکیبی پلایومتریک- مقاومتی با وزنه چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام
- مقایسه تاثیر تمرینات پلایومتریک – مقاومتی با وزنه بر چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام
1-5- فرضیه‌های تحقیق
فرضیه اول: تمرینات پلایومتریک تاثیر معنی‌داری بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام ندارد.
فرضیه دوم: تمرینات مقاومتی با وزنه تاثیر معنی‌داری بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام ندارد.
فرضیه سوم: تمرینات ترکیبی پلایومتریک- مقاومتی با وزنه تاثیر معنی‌داری بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام ندارد.
فرضیه چهارم: تفاوت معنی‌داری بین سه شیوه‌ی تمرینی پلایومتریک، مقاومتی با وزنه و ترکیبی پلایومتریک-مقاومتی با وزنه بر توان انفجاری ورزشکاران پرورش‌اندام وجود ندارد.
فرضیه پنجم: تمرینات پلایومتریک تاثیر معنی‌داری بر چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام ندارد.
فرضیه ششم: تمرینات مقاومتی تاثیر معنی‌داری بر چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام ندارد.
فرضیه هفتم: تمرینات ترکیبی پلایومتریک-مقاومتی تاثیر معنی‌داری بر چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام ندارد.
فرضیه هشتم: تفاوت معنی‌داری بین سه شیوه تمرین بر چابکی ورزشکاران پرورش‌اندام وجود ندارد.
1-6- محدودیت‌های تحقیق
1-6-1- محدودیت‌های قابل کنترل
- آزمودنی‌ها فقط از شهر گرگان انتخاب شدند.
- آزمودنی‌ها فقط از جنس مذکر بودند.
- نوع تمرین برای هر گروه تجربی ثابت و مشخص بود و شدت تمرین‌ها و میزان پیشرفت آن کنترل شدند.
- زمان و تعداد جلسات و هفته‌های تمرینی برای گروه‌های تجربی یکسان بود.
- برای به حداقل رساندن خطا و از بین بردن آسیب، شکل درست حرکت آموزش داده شد.
1-6-2- محدودیت‌های غیر قابل کنترل:
- عدم کنترل دقیق رژیم آزمودنی‌ها در طول دوره تمرین‌ها
- عدم کنترل دقیق فعالیت‌های روزانه و عمل آزمودنی‌ها
- عدم کنترل شرایط روحی آزمودنی‌ها به ویژه در زمان اجرای آزمون‌های اولیه و نهایی
-Chu
-Kathleen et al.
فرم در حال بارگذاری ...
